Aan zee gebeurt het
Aan zee gebeurt het. Dan waait er van alles mijn hoofd uit en in. Er zijn verschillende lievelingsplekken aan zee. De kust van Zeeland, Vlieland en het kleine surfdorp Taghazout in Marokko. Maar het maakt eigenlijk niet uit. Het gaat om dat eindeloze uitzicht en die wind.
Marokko
Sinds 2017 ga ik elk jaar een week naar Marokko in december. Samen met een vriendin. Een soort werk-retraîte in een magisch surfdorp: Taghazout. We logeren dan in een geweldige co-working-space, waar elke ochtend een overdadig ontbijt klaar staat op het dakterras. In Taghazout hangt de beste vibe om uit je groef te komen en al turend naar de golven nieuwe plannen te bedenken. Met een ‘café nous nous’ en een schetsboek aan de boulevard, met uitzicht op de surfers. We hebben wel tig nieuwe wereldverbeterende ideeën uitgewerkt, die bij thuiskomst weer lekker in een la mochten verdwijnen. Dat is pas vrijheid!
Ik ben heel lang geleden in de ban geraakt van Marokko. Door de sfeer, de geuren, maar vooral ook de kleuren. De pasteltinten van het land en de huizen gaan hier zo mooi over in de tinten van de lucht bij zonsop- en ondergang. En die eeuwige knalblauwe lucht doet het zo lekker in contrast met de zachte kleuren van het land. Ik maakte een tekening van mijn favoriete baai bij zonsopgang. Handwerk met oliepastel. Nu kan ik dagelijks genieten van mijn lievelingsuitzicht. Gewoon op de bank, in Utrecht.
Vlieland
Nog zo’n heerlijke plek om alles los te laten is een waddeneiland. Het maakt mij niet uit welk eiland. Maar Vlieland is wel favoriet, omdat het zo overzichtelijk is, en zo ongelooflijk mooi en veelzijdig. Elke keer opnieuw ben ik onder de indruk van het te gekke landschap. Het weer doet ook altijd zo lekker mee, woeste wind, brandende zon, snoeiharde regen. Simpel leven op zo’n eiland. Met vogels, vuurtoren, suikerbrood en juttersbitter. En een keer per jaar de prachtige combinatie van natuur en muziek tijdens het festival Into The Great Wide Open, met optredens in de bossen, in de duinen, aan het strand en in het pittoreske kerkje in het dorp. Knalhard dansen in het donker, en lief luisteren op een kleedje.
De vuurtoren die ik tekende werd laatst gebruikt voor een bruiloft op Vlie. Hij is afgedrukt op een fleecedeken, zodat de bruiloftgasten het niet koud zouden krijgen op het strand.
Zeeland
Onze vaste hang-out is in Renesse, in de stacaravan van mijn broer. Een topplek vlakbij de zee, waar we altijd welkom zijn en meteen thuis komen. Ik neem altijd mijn doos met tekenspullen mee. Op regenachtige dagen richten we de caravan in als atelier. Lekker muziekje aan, alle potjes inkt open, de potloden geslepen, de kroontjespennen paraat de aquarel voor het grijpen. Samen met mijn zoon kan ik uren doorbrengen met ons werk. Uiteindelijk teken ik elke vakantie hetzelfde: konijnen in de duinen…
Konijnen zijn vaste prik. Vanuit die konijnen komt er meestal nog wel meer los. Het maakt ook vaak niet uit. Het is vakantie, we tekenen voor de lol en voor de vrijheid. Het hoeft niks te worden. De tijd doden en ontspannen. Dat is wat er gebeurt.
En daarna lopen we dan ons vaste rondje door de bossen en de duinen naar het strand. Voor een biertje in de strandtent, of een potje beachball. Of gewoon lekker met onze voeten in de branding. We gaan twee of drie keer per jaar naar Renesse, en inmiddels hebben we een indrukwekkende stapel konijnen bij elkaar getekend.