Eeuwige konijnenfetisj
Het is helemaal niet zodat ik mezelf als dierenliefhebber zou omschrijven. Ik aai bij een kinderboerderij liever helemaal niks. En toch: altijd als ik iets wil tekenen komt er een konijn. Dat was vroeger zo, dat is nog steeds zo. Don’t know why.
Ze staan trouwens niet alleen op mijn vellen, maar ook in mijn studio. Als ik om me heen kijk staan overal kleine en grote konijnen. Van steen en stof, lichtgevende konijnen, roze, gele, groene, you name it. Als er een creatief proces op gang moet komen, of ik wil materiaal uitproberen, dan start het met een bunny. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd.
Het is ook een lekker dier om je verschillende technieken op uit te proberen. Door de pluizige vacht en de ronde vormen. Deze konijntjes zijn in oliepastel gemaakt, maar ik kan ook losgaan met ecoline en inkt.
“The wise bunny knows the carrot will not hop to him”
In het echt vind ik er verder niet zoveel aan. Aan konijnen. Doe mij maar een kat. Dat eigenwijze, dat afwisselend hyperactieve en lekker luie, dat spreekt me meer aan in een dier. Katten teken ik dan weer bíjna nooit. Het is een raar ding, inspiratie…