Mijn eigen stijl

Ik ben er lang van overtuigd geweest dat ik niet echt een eigen stijl had, niet echt een handschrift. Dat er vooral veel veelzijdigheid in me zat, en niet echt een ‘eigen smoel’. De afgelopen tijd kijk ik wat bewuster terug op werk wat ik ‘voor de lol’ en in ontspanning heb gemaakt. En dan zie ik toch wel heel erg duidelijk zo mijn voorkeuren en eigenheid terug. Ineens.

 

Ik teken graag op vakantie, dat schreef ik al eerder. En dan heb ik eigenlijk nooit een doel of een idee. Ik laat het gebeuren. Ik begin van met een pennenstreek. Of een vorm. Of een structuur. Daar begint dus vaak het werk waar ik op ga voortborduren. Zo ook deze keer. Ik werd nu geïnspireerd door mijn zoon, die ineens heel aantrekkelijke stipjes zette: met een wattenstaafje in de posca-inkt. Dat zag er lekker uit, dus dat ging ik ook doen. Ik maakte twee tekeningen. Heel verschillend, maar wel met overeenkomsten. En toen werd ik nieuwsgierig naar de oorsprong van die overeenkomsten…

Op beide tekeningen staan vrouwen/meisjes met een pony en een jurkje. Die meisjes ken ik… Ik heb een fotoalbum in mijn telefoon waar ik foto’s van  mijn tekeningen in bewaar. Daar ben ik in gaan scrollen en zo zag ik dat ik dus al jaren werk maak met dit soort meisjes. Ik heb me nooit eerder afgevraagd of die meisjes me iets te melden hebben. Of ze ergens voor staan. Ben ik dat? Ik was vroeger wel zo’n braaf meisje met een pony en een jurkje. En ik tekende vaak als ik me niet helemaal fijn voelde. Het was iets waar ik in kon ontsnappen. Zou ik mezelf als klein meisje terug laten komen als ik weer lekker wil tekenen zonder doel? Daar ga ik eens diep over nadenken.

Verder zie ik terugbladerend in ‘het archief’ heel veel plussen, stippen, en paletmeswerk. Regelrechte inspiratie vanuit de street art. Lekker een beetje ruw, niet te netjes, smeren. Ik doe veel met structuur, in de ondergronden, in de penseelstreken. Ik grijp ook al jaren naar dezelfde kleuren. Ik val als een blok voor petrol/turquoise en lichte groentinten. Neon, roze en oranje. Vaak gemixt met zwart. Ook daar zit de inspiratie in de urban art, en mijn aloude voorliefde voor kleur. Als ik kan kiezen, pak ik toch vaak de heldere, sprekende kleuren.

Best interessant om eens van een afstand naar mijn vrije werk te kijken. De komende tijd ga ik het ‘ik doe maar wat’-gevoel loslaten en mijn stijl eens even serieus nemen en omarmen, en misschien wel verdiepen. Ik had de neiging ‘mijn meisjes’ naïef te vinden en niet zo boeiend getekend. Daar ga ik eens anders naar kijken. Ik ga onderzoeken wat ik nou eigenlijk te zeggen heb met dat terugkerende figuurtje en al die structuren en kleuren. To be continued!